Grismus

Bij de Lidl in de Doorslag is nauwelijks een boodschappenkarretje te vinden. Die rijden allang hun radeloze rondjes in de winkel, bestuurd door vrouwen met strakke koppen, bewapend met ellenlange boodschappenlijstjes, vergezeld van zuchtende echtgenoten, die vooral mee zijn voor het zeulen. En zeulen wordt het, want er is een nijpend tekort aan parkeerplaatsen.

Ter hoogte van de vleeswaren is inmiddels sprake van een serieus verkeersinfarct. Er is geen doorkomen aan. Zelfs niet voor de hoogblonde vrouw, die geen kar heeft en al haar boodschappen in de armen draagt. Tegen haar sloom ogende puberzoon snauwt ze: ‘ik denk dat ik jou nog voor de kerst ga vermoorden.’ ‘Moet je doen,’ zegt hij, ‘ik haat kerst.’

‘Dan stel ik het uit tot oud en nieuw,’ zegt de vrouw achteloos, ‘het is niet de bedoeling dat je er voordeel van hebt.’

Gezelliger werd het niet in de Lidl.

Koopzondag. Om tien voor twaalf staat er al een gretige menigte voor de gesloten deuren van Albert Heijn. In volledige uitrusting: kratten, tassen, zakken. Ogen star gericht op de ingang. Klaar om zich onverhoeds in het gris- en graaigeweld te storten. Desnoods ten koste van een ander. Binnen is binnen.
Niemand die wat zegt.

Niemand die eens belangstellend informeert wat een ander zoal gaat eten met de kerst. Niemand die het oude dametje met het verwaaide permanentje achter de rollator spontaan aanbiedt om ook haar boodschapjes even mee te nemen
Toen het rolluik openging stormde de meute als een stel jakhalzen af op hun eerste prooi.

Gezelliger werd het niet bij Albert Heijn.

En dan te bedenken, dat het maar twee dagen kerst is.
En dat er op eerste kerstdag alweer een aantal winkels open is.
En op tweede kerstdag bijna allemaal.
En als we ons vervelen kunnen we altijd nog naar de meubelboulevard.

En elk jaar denken we: dit kan beter, het kan met minder.

Zou het volgend jaar wel lukken?
Christmas in plaats van Grismus?